در میان تاثیرگذار ترین عوامل فرهنگی و اجتماعی جامعه ، مباحث بدنی و ذاتی افراد کمتر موجب بررسی قرار می گیرد و به ویژه در کشور ما کمتر کسی به سنجش چنین عوامل مرتبط با نوع رفتار غیر ارادی پرداخته است.
می خواهم برای امتدادی که حدودا 6 شماره برایش 15 تا 16 مطلب می بستیم ، یک مطلب بنویسم تا از قافله ی ارداتمندان به شهدا جا نمانم... مانده ام . یک لنگه پا چه بنویسم؟
بعد از دوگانه کش دار و تراژدیک خانه سینما و سازمان سینمایی ، حالا گویی نوبت به یک دو گانه دیگر در عرصه ی فرهنگ و هنر کشور است تا خدایی نخواسته بازار چالش از این فضا رخت بر نبندد و همیشه موضوعی برای کشمکش موجود باشد.
بیست و یکم تیرماه به عنوان روز عفاف و حجاب در نظر گرفته شده و از همین رو باز بهانه ای برای بررسی موضوع حجاب ایجاد می شود . بهانه ای که برای بسیاری از نهادهای فرهنگی چیزی جز انتشار چند عکس دختر روسری به سر و برای نهادهای اجتماعی جز انتشار چند بیانیه بی حاصل خرجی ندارد و در این میان تنها نیروی انتظامی است که باید جور همه ی آن هایی که کاری برای حجاب و عفاف نمی کنند را بکشد و آن هایی را که هنجار می شکنند را فقط اندکی بترساند که این ترساندن هم کم کم دارد ارزش و اعتبار خود را از دست می دهد . اما غیر از انتقاد همیشگی مان از آن هایی که کاری نمی کنند و آن هایی که به جای کار کردن عمدتا غر غر و گلایه پیشه کردند. به نظر می رسد موضوع اصلی که در این میان کمتر مورد توجه قرار می گیرد آن است که در مقوله حجاب و عفاف چه باید کرد؟
در فرهنگ اسلامی ،تشبیه یکی از صنایع بیانی است که سعی می کند هر چیزی را به جامعه به آن صورتی که هست بفهماند و اذهان افراد را نسبت به موضوعات مهمی از معارف الهی نزدیک گرداند.
امام محمد باقر العلوم علیه السلام فرمودند: