بعد از هزار سال هنوز آه میکشی . . .

تنها میان اینهمه تن ها ، پدر بزرگ !

میترسم از خودم که شبیه گرازها . . .

سم میزنم به شاخه طوبا ، پدر بزرگ !

حیدر ! بیا و تیغ برقصان ... "پدر" ! تویی

- درد آشنای غصه خوری با پدربزرگ ! ............ شاعر : استاد احمد بابایی .