چند سالی است که که عرصه ی ادبیات کشور عزیز ما ایران ،در یک روز و محفل مشخص و معین میهمان ضیافتی از شعر و شعور و اندیشه است .
ضیافتی که در آن نام آوران شعر و ادب پارسی به یمن میلاد با سعادت کریم اهل بیت (ع) به خدمت رهبر ادیب و حکیم انقلاب اسلامی شرفیاب می شوند و ضمن شعرخوانی ، فرصتی تاریخی برای درک مسئولیت های اهالی فرهنگ و ادبیات به وجود می آید.
گرچه به بیان و تفسیر قرآن کریم هویت شعر، از دیر باز ضرورتا خدمت به آرمان های انسانی نبوده و آفت شعر به بیراهه بردن اندیشه آدمی به سحر کلام بوده است ، اما اسلام هویتی را برای شعر اصیل تعیین کرده که این هویت عبارتست از خدمت به آرمان های الهی و مبارزه با طاغوت و شرک.
مکتب اهل بیت از آغاز با چنین برداشتی از فرهنگ وحی ، عرصه ای برای بروز و ظهور چنین جلوه های ادبی بوده و وجود شعرایی چون حسان، فرزدق و دعبل خزاعی و برخورد اهل بیت با ایشان، در تاریخ شیعه که با شمشیر شعر به جهاد می پرداختند ؛گواه این دیدگاه مثبت فکری در این سپهر اندیشه ای است.
دوران شکوهمند انقلاب اسلامی ، عرفان و شعر امام راحل و پس از آن ذوق و نظر ارزشمند ادبی حضرت آیت الله خامنه ای ( مدظله العالی) پس از قرن ها، شعر فارسی را بار دیگر در مسیر هدایت و جهاد قرار داده و این دیدارهای ارزشمند به عنوان نقطه ی عطفی برای تجدید عهد شعر با اسلام و ولایت و فرصتی برای تنفس ادبی در هوای هدایت و زیبایی شناسی الهی پدیده ارزشمندی است که باید در مورد آن به گونه ی دیگری نگریست.
همه ی ما می دانیم که سیره ی مراجع و علما ، خود محلی از رای فقهی است و بنابر این  صرف وقت طولانی توسط رهبری معظم در این جلسه ،از منظرهای گوناگون دارای اهمیت است که از جمله ی آن می توان به اهمیت ادبیات و شعر در حوزه فرهنگ و سپهر اجتماعی نگریست.
مقام رهبری به عنوان عالی ترین سطح مدیریت اسلامی جامعه ی ما ، در سال ، میزبان چنین محفلی هستند و این نشان دهنده ی اوجی است که شعر – به جای یک هنر تفننی و حاشیه ای – می تواند از آن برخوردار باشد و نقشی است که شعر و شاعر می توانند در فرهنگ جامعه ایفا کنند.
با این حال ،مدیریت ، اجرا، شاعر گزینی و برنامه های اجرا شده در این محافل ، هنوز با سطح مورد انتظاری که بتواند از لحظه لحظه ی این محفل ،نوید زایش یک جریان ادبی تازه و پاسخ به یک پرسش  باشد ، فاصله ی بسیار دارد و انتظار می رود که جماعت شعر ایران بتوانند آن گونه که باید و شاید این جلسه را به جشنواره ای از مهمترین رویدادهای شعری ایران و جهان تبدیل کنند.
جشنواره ای که علاوه بر قرائت شعر، می توان تازه ترین اتفاقات ادبی، حل دغدغه های فکری شاعران و اجتهاد اسلامی در حوزه ی هنر را به رخ جهانیان کشید و چنین محافلی بتواند به عنوان سرمایه ای ماندگار برای تاریخ ادبیات ایران اسلامی جاودانه شود.
واضح است که برای رسیدن به چنین هدفی توجه به برخی از موارد ذیل می تواند مفید و مثمر ثمر تلقی شود.
1-    اجرای این برنامه سالانه نیازمند برنامه ریزی بلند مدت برای بهینه سازی فرصت ها ، جمع آوری ایده ها و تدوین رهیافت های هر محفل و مستند سازی و انتشار آن است.بنابر این به نظر می رسد یک ستاد فراگیر و بسیار بزرگ تر از افراد مربوط مجموعه هایی چون وزارت ارشاد و حوزه هنری باید مسئول انجام چنین مسئولیتی را بر عهده داشته باشند.
2-    فرآیند شاعر گزینی ، مبانی انتخاب شعر و افرادی که می توانند در این جلسات بهره بیشتری داده و بگیرند ، می تواند در دستور کار ستاد برگزاری این مراسم باشد تا خدای نخواسته حضور افراد تکراری ،مجریان تکراری و یا ندیدن برخی از استعدادها باعث عدم برخورداری و محرومیت جامعه ادبی از تنوع ، تکثر و بهره مندی های خاص افراد بیشتر نشود.
3-    برنامه های شعری در حضور رهبر معظم انقلاب ، فضای مناسبی برای طرح استفتائات فرهنگی و هنری از محضر آن  مرجع ادیب و هنرشناس است ، بی شک همانطوری که در دیدار نخبگان ، دانشجویان و مسئولان، سوالات خوب ، پاسخ های بی نظیر و ارجمند معظم له را در پی دارد ، ایرادی وجود ندارد که در برنامه ریزی محافل شعر به جز عرضه ی شعر ، شعرا بتوانند پاسخ دغدغه های فرهنگی و فکری خودشان را از بیان شیوای امین انقلاب دریافت کنند.
4-    تمرکز زدایی و توجه کافی به گزینش شعرای شهرستانی در جلسه ها می تواند بیش از پیش محفل شعری رهبر انقلاب را به عنوان قلب طپنده ی امید نوزایی در پیکره جامعه ادبی کشور  مطرح کرده و باعث رونق شعر و ادب در جای جای میهن اسلامی شود.
5-    طرح جدید ترین سبک های ادبی به لحاظ ساختار و محتوا در محضر رهبری ارجمند نظام اسلامی ، می تواند ضمن اخذ رهنمودهای ایشان ، مدخلی برای گفتمان سازی جریان سازی و اصلاح حرکت های شعری جامعه گردد.
به نظر می رسد، با چنین دیدگاهی بتوان به اهداف پیش گفته نزدیکتر شد و این چشمه جوشان را به دریای مواج رونق و بصیرت ادبی پیوند زد.