یا وفی

در تذکره ی عارفان حقیقی و طلایه داران معارف ملکوتی مکرر آمده است آن بریدگان از ظواهر دنیا و رسیدگان به ظرایف حیات ، همواره بر خود نهیب می زندند که ای خویشتنِ باز مانده از  بازی نونهالالی و مستی ِ جوانی ، ای غرقه دار کشمکش سخت معاش ، در دوران میانسالی و قوّت از کف نهاده در روزگار رنجوری و پیری ، چه زمانی را می خواهی قبل از حلول فوت و از بین رفتن فرصت زندگی به طاعت و معرفت حضرت حق بپردازی؟
مگر نه این که غایت و نهایت آدمی شناخت خداست و تنها راه شناخت واقعی او عبادت(که فرمود: و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون – هیچ جن و انسانی را نیافریدیم مگر برای بندگی)،پس کی زمان آن فرا می رسد که مشمول آیه ی شریفه ی سوره زمر شویم که فرموده است : أَلَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَن تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّهِ ...( آیا برای کسانی که ایمان آورده اند ،زمان آن فرا نرسیده که  دلهایشان را برای یاد خداوند لرزان و فروتن نمایند – به خود بیایند - )
به خود بیایند ، تا درک کنند که در کشمکش روز دنیا( که برایش فرمودند: ان لک فی النهار سبحا طویلا)  شبی هست که باید در آن قرآن را به ترتیل و تحقیق خواند و فهمید( اقم الصلوه لدلوک الشمس الی غسق اللیل و قرآن الفجر ان قرآن الفجر کان مشهودا)
ماه رجب ، همان ماهی که خداوند، آن را برای خود پسندید و آن را ماه خودش نامید ، فرا رسیده و در جغرافیای فهم دینی ، همه چیز باید از ابتدای این ماه تا انتهای قربانی در قربانگاه منی در عید قربان، از اعتکافش تامناجات شعبانی اش،و روزه های رمضانی و شب های قدر و نماز فطری اش ، از ذی قعده اش تا واعدنا خواندنش در شب های ده گانه همه و همه برای یکتایی و یک تویی بشر به کار گرفته شود .
اما آیا این پیام که قدیم ترها ، با مراجعه ی بسیاری به کتاب هایی چون المراقبات مرحوم میرزا جواد آقای ملکی تبریزی طاب ثراه به طرف درک آن قدم برداشته می شد، در این سال ها نیز مورد توجه قرار می گیرد؟
رسانه ها چگونه مردم را از ابتدای ماه رجب تا انتهای آن به سمت روزه داری و دعا و نیایش صبحگاه و سحرگاه ترغیب می کنند.
جای نیایش رجبی ، مناجات شعبانیه و احیای رمضانی  در کنداکتور وارداتی شبکه های 24 ساعته کجاست؟یا این که حتا در شب 21 ماه رمضان هم باید در ساعت سحر از بعضی شبکه ها سریال و فیلم سینمایی ببینیم و از شبکه بازار در شب های ده گانه ذی حجه به جای مناجات عرفه ، تبلیغ مراکز فروش گوسفند و گاو تماشا کنیم؟
واقعیت این است که به ویژه در حوزه های رسانه ای همانطوری ا معتقد است مشمول این مثل بدبینانه نیچه ای شدیم که گفته بود ، راهرو ترین پیروان شکارچیان هستند که مجبورند به دنبال شکار خود به هر طرفی بروند و گویی این نیز مشمول حال ما و رسانه های ماست که برای مبارزه با غفلتی که پارادایم رسانه ای غرب بر ما وارد می کند ، خود به سراغ روش های غافلانه رفته است. باور این امر دشوار نیست.نیمه ای از شب های رجب یا شعبان برخیزید و گشتی در 17 شبکه مجاز تلویزیون و چند ده شبکه ی رادیویی درون مرزی و برون مرزی مان بزنید تا ببینید ، رسانه های ما چقدر برای این شب ها فرصت نیایش و آشنایی و آشتی با مبداء و معاد فراهم دیده اند!
تا متوجه شود در ایام سیزده رجب که آغاز اعتکاف و تامل معتکفین است تعداد جنگ های بزن و بکوب بیشتر است یا حرف های ارزشمند و تامل زا؟
کاش در این لحظه ها، که همه به آب و برق و سکه و دلار و مذاکرات هسته ای و خیلی چیزهایی که شاید تا پایان عمر هم هیچ گاه با آن درگیر نشوند حساس اند ، کسی یا کسانی پیدا شوند که هر روز ه و هر شبه مردم را به این حقیقت فرا بخوانند که راه زندگی سلامت و راه فهم واقعی زندگی ارتباط با هم اویی است که فرموده: من یتق الله – هر کس خویشتن بانی بهتری کند – یجعل له مخرجا – برای او راه خروج( از مشکلات) قرار داده می شود – و یرزقه من حیث لایحتسب – و از جایی که گمان نمی برد روزی داده می شود.