در فرهنگ اسلام که از آموزش های قرآن کریم و رهنمودهای ائمه اطهار ریشه و رشد یافته برای هر قسمتی از زندگی آداب و ادبی تبیین شده و زندگی در قالب مباحات و مکروهات و ممنوعات و مطلوبات در فقه اسلامی مورد توجه قرار گرفته است.

از طرفی باید توجه داشت که اسلام نگاهی منطقی به وضعیت روانی و جسمانی انسان دارد و در همین زمینه مخالف هر گونه افراط و تفریط است .

در واقع فرهنگی که از این انسان شناسی و هستی شناسی روییده ،بر همین منوال دارای یک بینش متعادل و متناسب با صلاح و سداد آدمیان است و نه قصد ستیز با امیال باطنی آدمی دارد و نه سر بندگی بی قید و شرط این امیال و تن دادن به سبوعیت.

قاعدتا چنین جریان فرهنگی جامعی ،در پی سعادت انسان برای هر یک از حالات بشری دارای برنامه است و به همین دلیل باید درباره ی امر مهمی مانند عشق زمینی که دارای ابعاد بسییار گسترده در سرنوشت آدمی است دارای برنامه باشد.

عشق زمینی به عنوان مقدمه ای از پیوند و الفت میان انسان ها، یکی از پیچیده ترین و حساس ترین مقاطع آزمایش(مفتون شدن  در لغت که به معنای فتنه زدگی است فتنه در ادبیات به معنای آزمون) آدمی برای حقیقتی به نام بودن است.

مبانی فرهنگ اسلامی برای این گذرگاه دشوار بسیار جالب توجه است.

در فرهنگ تعالیم اهل بیت(ع) چند شاخصه برای خطرگاه و گاه تعالی در زمینه ی عشق مشخص شده است.

در خصوص خطراتی که آزمون عشق زمینی برای افراد ایجاد می کند یکی از واضح ترین تعالیم، بیان حضرت امیر مومنان در نهج البلاغه است که فرمودند: حب الشی یعمی و یصم... دوست داشتن چیزی انسان را (نسبت به معایب آن ) کر و کور می کند.

در واقع تجربه ی چنین عشق هایی که در قالب زندگی مشترک و یا دوستی های بی ریشه جلوه می کند نشان می دهد ،که بی توجهی به موضوع شناخت چه آسیب بزرگی به انسان ها وارد کرده و حتا جامعه را دچار مشکلات فرهنگی نموده است.

معیار دومی که حوزه ی عشق از سوی اسلام مطرح شده است توجه به مسائل شرعی است .شاخصه ی مهم این توجه نیز در زنان عشوه گری نکردن و در مردان کنترل نگاه است تا عشق تا اندازه ی ممکن از کشش غریزی محفوظ مانده و واقعی شود.

در چنین شرایط و مراقبتی است که اگر عشقی به وجود آید نردبان تعالی است و شایسته این حدیث شریف که فرمودند: من عشق و کتم و عف و مات ،مات شهیدا

هر کس عاشق شود و این راز را پنهان دارد و پاکدامنی پیشه کند و در همین حالت بمیرد ، به مرگ شهادت از دنیا رخت بسته است.

فرهنگ اسلامی در این عرصه و بر اساس این حدیث مشهور ، در صدد تبدیل این امتحان تهدید کننده به فرصتی ارزشمند برای خودسازی ،قوی شدن و در نهایت ارزش آفرینی و افزایش سرمایه های اجتماعی است.