سر و صدای فراوان ، پخش بازاری بروشور و تراکت، اعلام های پی در پی برنامه و حتا اجرای تمهیدات عجیب و غریب  و دکورهای بسیار گران قیمت نور پردازی شده برای جذب مخاطب بهتر همه  و همه از جشنواره ای خبر می داد که عصاره ی فرهنگ عمومی شایسته جامعه نیست.

در واقع مشاهده ی ریخت و پاش بعد از ساعت 20 نمایشگاه در صحن و شبستان مصلای امام خمینی (ره) نشان گر این بود که مطبوعات و دست اندرکاران و علاقمندان به فضای مطبوعاتی کشور هنوز تا تبدیل شدن به قشر پیشتاز جامعه برای فرهنگ و نزاکت و فرهیختگی فاصله دارند و علاوه بر فضای غیر نمایشگاهی مصلا – که طبعا برای نماز خواندن انجام کارهای عبادی ساخته و پرداخته شده باید فراموش نکنیم که مدل های مناسبی برای برگزاری نمایشگاه های فرهنگی چه از سوی برگزار کنندگان و چه از سوی شرکت کنندگان نداریم و حتا باید نگران باشیم که در سال های آینده اشتراک فروشی روزنامه ها در نمایشگاه ( که به مدد توزیع بن چند برابر شده بود) این بار مانند نمایشگاه (بازار کتاب) سالیانه به پنجشنبه بازار مطبوعات کشور تبدیل شودو.

نظم بصری، نزاکت و وقار فعالیت ها، امکان ایجاد فضای کاملا فرهنگی برای بحث و گفتگو  و بالاخره ایجاد فضایی امن و مناسب برای فرهیختگان و اساتید گرچه دارای نمادهای پویایی نه از جنس هیاهوهای شنبه بازاری دارد اما برای ما که همه جشنواره هایمان رنگ و بوی تراکم و سر وصدا و بازار مکاره گرفته می تواند گام نخست برای بهتر شدن  باشد.